Meleklikten - İnsanlığa Düşen Çocuk Boğuluyor

Boğuluyor çocuk
Tüm köy uyuyor

Biz nasıl da varız acıyarak?
İki kol iki bacak.
Bir baş , bir kalp.
Sürünerek ,
Yalın ayak…

İçe sinerken is kokusu
Akşamüstü kimi görsem aşık olurum

Biz nasılda büyüyoruz kanayarak
Hep güzel , hep hayal
Sonra
Biraz gerçek , biraz hayal
Daha sora
Gerçek , sadece gerçek bizi yanıltan.

Heeey.
Boğuluyor çocuk
Tüm köy uyuyor

Biz nasılda insanız vurulmadan
Zihnimizin ağır basan ağırlığından
Düşünmek bir kızı elimi çeneme dayayarak
Uzak , hep uzak olan
Ey yakınımda ki karanlıkta boğularak
Uyanın be
Boğuluyor çocuk
Tüm köy uyuyor

Biz nasıl da insanız yoğrulmadan
Acılara siper ettiğim zihnimi
Yitirdim sonunda ,
kurtarmak için yüreğimi.
Oysa onlar da
Ne kalp kaldı , ne baş
On iki tane diş , iki tel saç
Ölmek için dua ettiler
Başardılar.

Boğuluyor çocuk babasına
Tepelerden koşarak çukurlara
Bir dünya varmış ya çok uzaklarda
Bir dünya varmış ya hafif bir dünya
Minik yüreğine yük olmayacak bir kucak
Bir kucak varmış evladım sana bir avuçluk
Sen boğula dur , köy uyusun
Ciğerlerini yakan tuzlu su
Dönecek elbet, tatlı bir uykuya.

Boğuluyor çocuk büyümeye
Erilleşip yitiriyor ruhunu
Boğuluyor aklı’nın , dünyayı keşfine
Büyüyor çocuk boğulmaya.