Duman kokuyor sokak…
Aklımda niğde kaldırımları var,
Birde ibrahim’in ölü suratı
İçimde terk ettiğim benler var.
Hep peşimdeler ama yakalanmadım daha!
İyi mi? Birde yeni hayaller çıktı karşıma.
Yaşamak çok güzel lan!
İbo’nun mezarına iki kürek toprak attım
Vicdanımda bir yara bu!
Şerefsizler, çok hızlı örttü üstünü
Üç yıl oldu olacak bugün , yarın.
Bir kadına kötülük yaptım , ahını aldım
İki yıl olacak bugün , yarın ona da…
Canım pislik çekiyor…
O beni tamamlar sandım , yanılmışım.
Boş yere moda girmişim.
İbrahim’in mezarına iki kürek toprak attım.
İçime dert oldu , bana kalmıştı sanki
İnsan arkadaşını gömer mi? Gömmemeli.
Yokuş çıkıyorum rüyalarda…
Trabzon da ki çaycı kız aklıma geliyor.
Ne yapıyordur kim bilir,
o kasvetli havada ?
Sonra ibrahim’in mezarına gitmedim hala.
Üç yıl oldu olacak yarın , birgün.
Bir üst geçide çıkıp ağladım , geçmedi.
Onunla dağlarda gezdim , soğuklarda.
İstanbul günlerim geldi aklıma.
Herkesin beni hakir gördüğü bir mekanda.
İstiklalde ölümden korkarak yürüyordum
Üç israilli patlamış , dört gün önce.
İbrahim’in mezarına iki kürek toprak attım.
Öğrense kızardı bana!
Ben ona gitme dedim , gitti ama.
Belki bağlasaydım bir yerde , gidemezdi.
Ama öldü! Ama ben gitme dedim ona.
Gitme ibrahim , annen kızar. Ölme.
Eve sarhoş gittim sonra , annemin bana güveni öldü.
Artvin günlerim geldi aklıma.
Faşist bir arkadaşla uyuduk üç gece.
O da üç yıl önce, iki kürekten sonra.
İbrahim’in mezarına iki kürek toprak attım.
Tahtalara çarptı toprak , o korktu.
Bir ölüyü gömmenin büyümüşlüğüyle kaldım.
Bir ölü , bir sakat…
2015 Ekim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder