Bir otobüsün en arka koltuğu evim.
Ben vücutları görüyorum.
Uyuşmuyor ama neden böyle?
Yürümek , koşmak ve durmak.
Varlık zihnimde uyuşmuyor işte.
Kimsesizim , ne de kimseyim.
Kendim , aranmakla bulunmuyor işte.
Neden ruhuma sökülecek dişler taktılar?
Ama ben vücutları görüyorum.
Bir dar mezar evim öf!
Sığılmıyor ama , neden böyle?
Saatler ve okuduklarım pranga.
Özgür olmak mı? Olunmuyor işte.
Ait değilim yalancı gerçeklere.
Kendim , aramakla bulunmuyor işte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder